C XXIX. Sacrae cantiones 3, 4, & 5 vocuum

Autor: Kaspar Förster jun
Opracowanie: Lars Berglund
ISBN: 978-83-66546-60-8
Oprawa: twarda
Liczba stron: 294

Seria: FONTES MUSICAE IN POLONIA, C XXIX

W niniejszym tomie prezentujemy kolejne 10 z 22 koncertów kościelnych kapelmistrza gdańskiego kościoła NMP – Kaspara Förstera juniora (1616–1673) przeznaczonych na 3–5 głosów wokalnych. Kompozytor ten kształcił się w Rzymie i jego styl muzyczny wykazuje cechy typowo rzymskie. Bogaty i pełen ekspresji język harmoniczny napisanych przezeń utworów przypomina ten stosowany przez jego nauczyciela Carissimiego. Jako środki ekspresyjne Förster stosuje współbrzmienia określane obecnie jako trzeci przewrót akordu septymowego, akord neapolitański, akordy nonowe, a także inne opóźnienia, wzbogacające i poszerzające harmonikę utworu. Współbrzmienia te nie są wyłącznie konsekwencją prowadzenia głosów; kompozytor stosuje je świadomie jako środek muzycznej ekspresji. Nie będzie chyba przesadą, jeśli powiemy, że słodki i bardzo emocjonalny styl muzyki Förstera w zestawieniu z namiętnym mistycyzmem wielu umuzycznionych przezeń tekstów słownych można uznać za wyraz specyficznego jezuickiej duchowości, która w przemożny sposób oddziaływała w tym czasie na całą Europę – zarówno na jej katolickie, jak i protestanckie obszary. Jest to ten sam język, którym posługiwał się jego nauczyciel z Collegium Germanicum, Giacomo Carissimi, a także Bonifacio Graziani, maestro di cappella w kościele Il Gesù oraz Seminarium Romanum. Twórczość tych autorów można uznać za muzyczne medytacje bądź modlitwy, bliskie ignacjańskim Ćwiczeniom duchownym, w których zmysły wyobraźni kontemplują miłość Chrystusa i mistyczną unię duszy z Bogiem.

The present volume contains next 10 from 22 church concertos composed by the Kapellmeister of the Holy Virgin Mary church in Danzig - Kaspar Förster junior (1616–1673) - scored for 3–5 vocal voices. He was trained in Rome, and his musical style has many distinctly Roman traits. His rich and expressive harmonic language is reminiscent of his teacher Carissimi’s. He uses what is today referred to as third-inversion seventh chords as an expressive device, as well as Neapolitan sixth chords, ninth chords, and other sonorous suspensions and different kinds of augmented sonorities. They are not just the result of voice leading but are deliberately used for expressive purposes. It is no exaggeration to claim that Förster’s sweet and emotionally charged musical style, in combination with the impassioned mysticism inherent in many of the texts he set to music, can be understood as an expression of a particular Jesuit sentiment that would have an enormous influence in Europe, in both Catholic and Protestant regions. It was the musical language of his teacher Giacomo Carissimi at the German college and of Bonifacio Graziani, maestro di cappella at chiesa del Gesù and the Roman seminar. Those works equal meditations or prayers that can be related to Saint Ignatius’s Spiritual Exercises, contemplating the love for Christ and the mystical union with God with emotional imagination.